Vlaanderen Feest – viering Vlaamse Feestdag ‘new style’
Lier, 2 juli 2023: Op de festivalweide waar ook Zomer in het Park plaats vindt werd ook Vlaanderen Feest gevierd. De viering van de Vlaamse Feestdag in Lier werd een feest voor het ganse gezin.
De Vlaamse Feestdag – een feest voor iedereen
Dit jaar geen academische viering op het stadhuis. De viering van de Vlaamse Feestdag ‘new style’ werd een feest voor iedereen. Op het programma stonden springkastelen, grime, glittertattoos en veel meer. Bovendien kreeg iedereen gratis frietjes en een ijsje.
Burgemeester Rik Verwaest hield de gelegenheidstoespraak.
“Welkom op onze eerste 11 juli-viering “nieuwe stijl”. In ons Lierse groen, in de feesttent. Want dit moet een feestdag zijn, waar elke Lierenaar en elke generatie zich thuis voelt. Des te meer reden om niet te lang te speechen, want de concurrentie met het frietkraam en het springkasteel ga ik toch niet winnen. Maar verdorie, ik ga toch mijn best doen”, begint de burgemeester zijn toespraak.
Het thema ‘identiteit’ was de rode draad door zijn toespraak. Hoe mooi identiteit kan zijn, maar hoe het begrip ook helemaal kan misbruikt worden.
“Identiteit is niet de boosaardige onzin over zuiver ras of bloed. Wel een gevoel, een warm gevoel, van ergens bij te horen. Van ergens thuis te zijn. Bij mensen met wie je zoveel deelt. Een taal. Een verleden. Een stad. Een land. Dàt is Vlaanderen. Dàt is Vlaming zijn. Laat ons die woorden van Felix Timmermans onthouden als we blijven werken aan die Vlaamse gemeenschap. En voor nu, laat ons ook maar die andere woorden van Felix onthouden: “Lierke Plezierke! ‘t Leven is schoen, lot ons er de saas van aflakke”. Proost, en op een fijn feest”, besluit de burgemeester.
(volledige toespraak onderaan)
De viering van de Vlaamse Feestdag en ook Zomer in het Park werd afgesloten met een knal: de Nederlandstalige coverband M.I.A., serveerde gekende nummers volgens eigen recept.
(MSL/foto’s MSL-SDW)
Toespraak van burgemeester Rik Verwaest gij de viering van de Vlaamse feestdag
Welkom op onze eerste 11 juli-viering “nieuwe stijl”. In ons Lierse groen, in de feesttent. Want dit moet een feestdag zijn, waar elke Lierenaar en elke generatie zich thuis voelt. Des te meer reden om niet te lang te speechen, want de concurrentie met het frietkraam en het springkasteel ga ik toch niet winnen. Maar verdorie, ik ga toch mijn best doen.
Het afgelopen jaar kregen we eerst “Het Verhaal van Vlaanderen” op TV, voor anderhalf miljoen kijkers. Daarna kwam de Vlaamse Canon, al vanaf dag één het best verkopende non-fictieboek. Helemaal terecht trouwens, want Lier stond er maar liefst zes keer in!
En hoewel de Vlamingen massaal vielen voor hun Verhaal en hun Canon stond de media toch vol met zure commentaar. Zaten academici en opiniemakers het af te breken nog voor ze er iets van hadden gezien. Want identiteit, en dan zeker Vlaamse identiteit, dat vonden ze als moderne wereldburgers toch écht niet meer van deze tijd.
Maar identiteit is als een schaduw: die schud je nooit af, hoe hard je er ook van probeert weg te lopen. Ook met de flitsende jas van wereldburger aan kan je niet het labeltje verstoppen dat in jouw kraag zit. En daarop staat nu eenmaal: “Made in Flanders”.
Maar ik wil begrijpen dat identiteit voor sommigen wringt. Want hoe mooi en warm gemeenschapsvorming kan zijn, het kan ook vreselijk worden misbruikt. Is ook vreselijk misbruikt, tachtig jaar geleden. Ook in Lier zijn we daar niet aan ontsnapt. De Joodse familie Lemel hield zich schuil voor de nazi’s op het Lisp. Maar hun kleine kinderen worden geslagen en gepest door de buurtbewoners. Hun vader Jakob schreef in zijn dagboek dat hij begreep dat ze hem, een buitenlandse Jood uit Polen, haatten. Maar wat hadden ze tegen zijn kinderen? Die spraken zelfs alleen maar Vlaams! En toch bleven ze voor hun buren vreemdelingen en dus vijanden.
De vrouw en drie kleine kinderen van Jakob Lemel zijn vergast in Auschwitz. Ook Berel Lemel, vier jaar, die volgens zijn papa in prachtig Nederlands “Klein klein kleutertje” zong. En toch was hij niet Vlaams genoeg om door onze Lierse gemeenschap aanvaard te worden. Wanneer identiteit mensen uitsluit in plaats van ze te verenigen, dan is ze inderdaad verschrikkelijk.
Maar in die tijd zagen we in Lier ook hoe mooi identiteit wél kan zijn. Felix Timmermans, onze Pallieter, onze allergrootste Lierenaar, had in 1942 de Duitse Rembrandtprijs gewonnen. In zijn speech verwees hij naar ‘bloed en bodem’, de griezelige nazi-slogan over hun versie van identiteit. Maar Felix maakte er iets helemaal anders van, ongetwijfeld tot grote ergernis van de nazi’s:
“Men spreekt tegenwoordig van bloed en bodem. Ik versta daar wel enigszins iets van. Maar ik versta het heel goed als ik aan Lier denk. Er is iets in de menselijke geest, dat onzichtbaar in de aarde wortelt, de grond, die ons eten en water geeft, en onze eigenaardige eigenschappen vormt. Natuurlijk zijn de mensen hier lijkt overal, maar toch niet zo gespitst tegeneen, niet van schuurpapier en pinnekensdraad als op een ander.”
En dàt, dames en heren, is identiteit. Niet de boosaardige onzin over zuiver ras of bloed. Wel een gevoel, een warm gevoel, van ergens bij te horen. Van ergens thuis te zijn. Bij mensen met wie je zoveel deelt. Een taal. Een verleden. Een stad. Een land. Dàt is Vlaanderen. Dàt is Vlaming zijn. Laat ons die woorden van Felix Timmermans onthouden als we blijven werken aan die Vlaamse gemeenschap. En voor nu, laat ons ook maar die andere woorden van Felix onthouden: Lierke Plezierke! T leven is schoen, lot ons er de saas van aflakke. Proost, en op een fijn feest!
